ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΒΑΝ ΜΠΕΤΟΒΕΝ
ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΒΑΝ ΜΠΕΤΟΒΕΝ: ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΡΤΙΟΥ
Hanns Eisler
ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΒΑΝ ΜΠΕΤΟΒΕΝ: ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΟΦΥΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
Ernst Hermann Meyer
Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΤΟΒΕΝ
Yuli Kremlev
Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΟΙΝΟ
Eberhard Rebling
Η ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΟΥ ΥΣΤΕΡΟΥ ΜΠΕΤΟΒΕΝ ΣΤΗ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
Πάνος Ντούβος

“Δεν υπάρχει βασιλική οδός για την επιστήμη, και στις φωτεινές κορυφές της μπορεί να φτάσουν μόνον όσοι δεν φοβούνται τον κόπο να διασχίσουν τα δύσβατα μονοπάτια της.”......

Τρεις ηλικιωμένοι φίλοι που συμβαίνει να έχουν το ίδιο όνομα, Θωμάς, κολυμπάνε δυο τρεις φορές την εβδομάδα, χειμώνα καλοκαίρι, σε μια απάνεμη παραλία της Βάρκιζας. Διανθίζουν τη μέρα τους με ρακές, μεζέδες, ανέκδοτα, τραγουδάκια και χοντροκομμένα αστεία, βιώνοντας σχεδόν ασυγκίνητοι την ανθρωπιστική καταστροφή της χώρας, αποφεύγοντας ακόμα και να σχολιάζουν τα γεγονότα που μαίνονται γύρω τους.

Η έκδοση "Μνήμες Κατοχής - Ανοιχτές πληγές στον χρόνο" αποτελεί μια προσπάθεια συλλογική, καθώς πολλές εξέχουσες προσωπικότητες παίρνουν θέση για την περίοδο της Κατοχής και περιγράφουν συνοπτικά μεν, αλλά ιδιαίτερα παραστατικά, τη βαρβαρότητα και την ωμότητα που βίωσαν οι άνθρωποι την περίοδο αυτή. Προεξάρχον είναι το κείμενο του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλου, στο οποίο περιλαμβάνονται οι θέσεις του για το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές επανορθώσεις.

Είναι δυνατό να μεταφερθεί το μυθιστόρημα της Βρετανίδας συγγραφέα Τζέιν Όστεν στη σύγχρονη σκηνή, όταν είναι τόσο απόλυτα συνδεμένο με την εποχή που το γέννησε; Η "Περηφάνια και Προκατάληψη" γράφτηκε το 1797 και αποτελεί το δεύτερο σε σειρά δημοσίευσης έργο της Τζέιν Όστεν. Ωστόσο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1813, καθώς δεχόταν συνεχώς την απόρριψη των εκδοτικών οίκων της εποχής.

Οι νέες γυναίκες που πασχίζουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Εγκλωβισμένες στην εξωτερική εικόνα τους, βλέπουν την κατανάλωση ως μονόδρομο, δυσπιστούν απέναντι στον ρόλο της οικογένειας και αδυνατούν να πιστέψουν στον έρωτα. Περιφρονούν την αγορά, ωστόσο βιοπορίζονται πουλώντας δικά τους φάρμακα μέσω του διαδικτύου. Παγιδευμένες σε μια κοινωνία βασισμένη σε πλασματικές ανάγκες, έχουν χάσει κάθε κίνητρο και αναρωτιούνται αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να αγωνιστούν.

Η "Φροσύνη" του Στέφανου Παπατρέχα, ο μονόλογος για το πρόσωπο-θρύλο των Ιωαννίνων, ανεβαίνει στο Θέατρο Άβατον μαζί με την "Πασού", έναν δεύτερο μονόλογο, του οποίου ηρωίδα είναι η ηθική αυτουργός του πνιγμού της Κυρα-Φροσύνης. Το θύμα δίνει τη σκυτάλη στον θύτη. Δύο παραστάσεις με το ίδιο θέμα, αλλά ιδωμένες από διαφορετική οπτική.

Η μέθοδος της μπουρμπουλήθρας είναι ένα ποιητικό πεζό που γράφτηκε παράλληλα με την εξέλιξη της πανδημίας και συνδέει την Ιστορία και τις ιστορίες της, τα οικιακά φαντάσματα και τους απόηχους της παιδικής ηλικίας, τον τραχύ ρεαλισμό της υγειονομικής κρίσης με το φανταστικό και το ονειρικό στοιχείο. Ένα λούνα παρκ επάλληλων ιστοριών που ξεκινούν από ένα σπίτι της Αθήνας υπό συνθήκες αναγκαστικού εγκλεισμού και εξακτινίζονται στο ακινητοποιημένο παρελθόν και στο ρευστό μέλλον.

Μια μέρα είπα: "Εκατομμύρια κοιμούνται έξω. Δεν θα μπορούσε κάποιος να μείνει σπίτι μας;".
Και ο Φαμπρίς είπε: "Ναι, μόνο ν' αγοράσουμε κρεβάτι".
Και ο γιος μας, ο Μάριος, είπε: "Πριν έρθει, πρέπει να μάθουμε τη γλώσσα του".
Και ο μικρός του αδελφός, ο Νοέ, πρόσθεσε: "Πρέπει οπωσδήποτε να τον μάθουμε να παίζει χαρτιά, γιατί εμάς μας αρέσουν πολύ τα χαρτιά!".