Μια μικρή πόλη όμοια με τόσες και τόσες άλλες... κι έπειτα, κάποια μέρα, κατάχρηση εξουσίας... ένας αστυνομικός έλεγχος που παίρνει άσχημη τροπή... Ονομαζόταν Σαΐντ. Ήταν δεκαπέντε χρονών. Και είναι νεκρός. Εγώ, ο Ματιά, έντεκα χρονών, δεν τον γνώρισα. Μετά, όμως, είδα το μίσος να με περιτριγυρίζει, τη λύπη και την τρέλα να κατατρώει την οικογένειά μου μέχρι τη διάλυσή της... Αργότερα, ενώ παράξενα άτομα που μοιάζουν με μπάτσους με γυροφέρνουν, αναγνώρισα το πρόσωπο του Σαΐντ ζωγραφισμένο στους τοίχους της συνοικίας. Γκράφιτι με κόκκινη μπογιά και συνθήματα που απαιτούσαν δικαιοσύνη!

Edito: Όχι άλλο σώσιμο από κράτος, γιατρούς και δημόσιο σύστημα υγείας

Άμα ξύσεις τον ειδικό θα βγει ο μπάτσος: Οι κρατικές στρατηγικές δημόσιας υγείας ως πειθαρχική εξουσία και έλεγχος της εργατικής τάξης

Συνέντευξη: Ημερολόγιο εργαζομένων τον καιρό του κορονοϊού

Περί τεχνολογικών θαυμάτων & εργασιακών θαυμάτων: η περίπτωση της τηλεργασίας

Η δημόσια υγεία & οι μηχανισμοί διαχείρισης όσων περισσεύουν στα χρόνια της κρίσης

Ένα σπίτι, ένα έθνος: Ιστορίες εγκλεισμού και εθνικής ενότητας

Περιγραφή

Καθόταν ακίνητος, σκεπτόμενος από την

ακατάστατη γοητεία που βρίσκεται κρυμμένη στα

λόγια που ψιθυρίζει ο άνεμος, προσπαθώντας να

αποκρύψει από τη ματιά του το τσίρκο της πόλης,

που ξεκίνησε ήδη την παράσταση δίχως να τον

περιμένει. Ας είναι…

Η αμφισβήτηση ή και η άρνηση αποδοχής της βούλησης της πλειοψηφίας, στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας, η οποία τεκμαίρεται σε αυτό το δοκίμιο, μπορεί να φαντάζει προκλητική. Και είναι πράγματι προκλητική διότι έτσι αποδομείται μία από τις βασικές αρχές αυτής της ψευτοδημοκρατίας και αποκαλύπτεται ο κίβδηλος χαρακτήρας της, έτσι όπως αυτός αναδεικνύεται τόσο από τους επικριτές της όσο και από τη σαθρή επιχειρηματολογία των υπερασπιστών της.

Νοίκιασε εκεί μια παλαιολιθική μονοκατία πάνω στον Περιφερειακό να βλέπει από κοντά την Θεά Αθηνά, να προσπαθεί να μεταφέρει τον βράχο στην Ακρόπολη και εκείνος να της πέφτει από τα χέρια και να γεννά την ιστορία ενός λόφου που μοιάζει με βυζί και που τελικά λόγω ομοιότητοας οι Πελασγοί ονόμασαν Λουκαμπέτου. Άβυχη και στερημένη η Αριάδνη σπό στήθος μητρικό, βρήκε τοποθεσία κατάλληλη να απολαμβάνει καθημερινά την ανάβασή της πάνω στο βραχώδες βυζι της Αθήνας και να βλέπει την Ανατολή...

Ο κόσμος μας είναι γεμάτος υπέροχα πλάσματα. Ένα απ' αυτά, που δεν τα γνωρίζουμε, τα φοβόμαστε άδικα και δεν τα προσέχουμε, είναι η μέλισσα. Οι κυψέλες των μελισσών είναι ολόκληρα εργοστάσια. Αλήθεια! Δείτε σ' αυτό το βιβλίο μερικά από τα απίστευτα και μαγικά που κάνουν. Είναι γραμμένο και ζωγραφισμένο με αγάπη. Μάθετε κι εσείς ν' αγαπάτε και να προστατεύετε τη μέλισσα, που φτιάχνει για μας το πιο γλυκό πράγμα του κόσμου.

Σ' έναν αιώνα εμφύλιων σπαραγμών (1833-1936), ο Ισπανικός Εμφύλιος (1936-39) αναδεικνύει κατά τον πλέον τραγικό τρόπο τον Διχασμό της «πληθυντικής Ισπανίας». Άλλος πόλεμος κι άλλοι εμφύλιοι έγιναν στην «αναρχοαυτόνομη Καταλονία», άλλος-οι στην παραδοσιακά συντηρητική και καθολική Βασκική, άλλος-οι στις «δεξιές περιφέρειες» Ναβάρα, Καστίλλη-Λεόν, Γαλικία, άλλος-οι «στους χώρους της κολεκτίβας και της επανάστασης» στην Καταλανοαραγονία και την Ανδαλουσία, άλλος-οι στις τρεις πρωτεύουσες της Δημοκρατίας (Μαδρίτη, Βαλένθια, Βαρκελώνη).

Όταν είσαι μικρός, τα πράγματα τα βλέπεις διαφορετικά, το παραδέχομαι, όμως τη στιγμή
που άκουσα «τώρα μένουμε σπίτι» θύμωσα πάρα πολύ. Είναι σαν να σε βάζουν τιμωρία για κάτι που δεν
έκανες, κι επιπλέον να μην ξέρεις πότε θα τελειώσει. Κι επειδή το σπίτι το μοιραζόμασταν με κάποιους
άλλους, αποφασίσαμε να χωριστούμε και να κλειστεί κάθε οικογένεια σ’ ένα δωμάτιο. Εμάς μας κληρώθηκε
το μπάνιο, που, αν το σκεφτείς, έχει και τα καλά του. Πολύ σύντομα μας φαινόταν σαν παλάτι, παραμυθένιο.
Είχε και μπανιέρα!

Σε εκείνους που τα έχουν όλα, δεν έχω δει ποτέ οικογένεια να πηγαίνει στη θάλασσα για να γιορτάσει μια πολιτική απόφαση, επειδή για κείνους η πολιτική δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα. Το συνειδητοποίησα όταν πήγα να ζήσω στο Παρίσι, μακριά από σένα: οι κυρίαρχοι μπορούν να παραπονιούνται για μια αριστερή κυβέρνηση, μπορούν να παραπονιούνται για μια δεξιά κυβέρνηση, αλλά καμία κυβέρνηση δεν τους διαλύει ποτέ τα σωθικά, καμία κυβέρνηση δεν τους τσακίζει ποτέ τη μέση, καμία κυβέρνηση δεν τους κάνει ποτέ να πάνε στη θάλασσα. Η πολιτική δεν αλλάζει τη ζωή τους ή την αλλάζει ελάχιστα.