Στο Πεπρωμένο των Εικόνων, ο Ζακ Ρανσιέρ αναπτύσσει μια συναρπαστική νέα έννοια της εικόνας στη σύγχρονη τέχνη, δείχνοντας πως η τέχνη και η πολιτική ήταν πάντοτε συνυφασμένες μεταξύ τους. Υποστηρίζει ότι υπάρχει μια έντονη πολιτική επιλογή στην τέχνη: μπορεί είτε να ενισχύσει μια ριζοσπαστική δημοκρατία είτε να δημιουργήσει έναν νέο αντιδραστικό μυστικισμό. Για τον Ρανσιέρ δεν υπάρχει ποτέ μια καθαρή τέχνη: η αισθητική επανάσταση πρέπει πάντα να αγκαλιάζει φιλελεύθερα  ιδανικά.

Ο συγγραφέας των New York Times bestsellers Κλέψε Σαν Καλλιτέχνης, Πούλα Σαν Καλλιτέχνης και Κλέψε σαν Καλλιτέχνης: Η Μέθοδος επιστρέφει με το 4ο βιβλίο του.
Ο σύγχρονος γκουρού της ψηφιακής εποχής και αγαπημένος συγγραφέας της δημιουργικής κοινότητας συνεχίζει να μας μυεί στον υπέροχο κόσμο του. Μέσα από  έναν πρωτότυπο και διασκεδαστικό δεκάλογο αναζωπυρώνει τη διάθεσή μας για δημιουργικότητα και μας μαθαίνει πώς να την αξιοποιούμε σε καλές και δύσκολες εποχές.

Ο τρίτος τόμος της της ευπώλητης, σύμφωνα με τις λίστες των New York Times, σειράς για παιδιά. Το Ιστορίες της καληνύχτας για επαναστάτριες: 100 μετανάστριες που άλλαξαν τον κόσμο περιλαμβάνει εκατό βιογραφίες γυναικών που άφησαν την πατρίδα τους για διάφορους λόγους: κάποιες για να βρουν νέες ευκαιρίες και κάποιες άλλες από ανάγκη. Οι αναγνώστες θα μάθουν για τη Μαντλίν Ολμπράιτ, την Άσμα Καν, την Κάρμεν Μιράντα, τη Ριάνα και πολλές άλλες.

"Καμιά φορά νιώθω φυλακισμένος μέσα μου. Το σώμα μου ένα κελί. Κοιτάω έξω από τα ανοίγματα των ματιών μου, όπως κοιτούν οι έγκλειστοι από τα καγκελόφραχτα παράθυρα για να δουν τον ουρανό. Κι από 'κει μέσα βλέπω τα πόδια μου, τα χέρια μου, το σώμα μου. Όπως οι άλλοι βλέπουν τις άλλες πτέρυγες της φυλακής, το προαύλιο, το χώρο του επισκεπτηρίου, το νοσοκομείο, το κτήριο των διοικητικών υπηρεσιών, τον φράχτη...

Θέλω να σας πω τα πράγματα όπως ακριβώς συμβαίνουν όταν γράφω ένα κείμενο ή ένα χρονογράφημα. Πολλοί αναγνώστες με ρωτούν συχνά πυκνά αν οι ιστορίες που περιγράφω είναι αληθινά γεγονότα. Σας λέω πως ναι. Δεν έχει σημασία αν έχουν συμβεί σε μένα ή αν μου τις έχουν διηγηθεί. Δεν έχει σημασία αν ήταν ακριβώς εκείνη την ώρα της μέρας ή της νύχτας. Αν η μπλούζα που φόραγε το κορίτσι ήταν κόκκινη ή το αυτοκίνητο με τους μετανάστες λευκό. Κάθε ιστορία έχει το δικό της αυθεντικό αίσθημα. Και αυτό προσπαθώ να περάσω σε κάθε κείμενο που σας στέλνω.

Τί οικονομικό όφελος μπορεί να έχει ένας κατώτερος δημόσιος υπάλληλος, ένας εκφραστής του πατριαρχικού οικογενειακού πορτραίτου στην εποχή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, από την πτώση του βρακιού της γυναίκας του, καθώς αυτή παρακολουθεί τη βασιλική παρέλαση, μια ηλιόλουστη μαγιάτικη αργία;

Χαίρε βάθος απύθμενο

Των ποιητών των κλειστών καμαρών
των εργατών των ανήλιαγων υπόγειων αποθηκών
των ακινητοποιημένων σε καρότσι ή σε κρεβάτι
των παραφρόνων, των μεγάλων πνιγμένων της στεριάς
των αλλόκοτων παιδιών
των έγκλειστων με τον τεμαχισμένο ουρανό
των ερωτευμένων δίχως απόκριση
των αχώρητων, των μη παραδομένων, των εκδιωγμένων
Το σπάνιο χαμόγελο προσδοκούμε
νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων

ΧΟΥΛΙΟ ΚΟΡΤΑΣΑΡ: [...] Περιέργως πώς, οι πρώτες μου αναμνήσεις δίνουν μια εικόνα διαφοροποίησης. Ένα είδος υποψίας δηλαδή ότι αν δεν εξερευνούσα την πραγματικότητα από τη σκοπιά της γλώσσας, από κείνη της σημασιολογικής της διάστασης, η πραγματικότητα για μένα δεν ήταν ολοκληρωμένη, δεν με ικανοποιούσε. Επιπλέον -αυτό λίγο αργότερα, όταν ήμουν πια οχτώ ή εννέα ετών- ξεκίνησε μια περίοδος που θα μπορούσε να είναι επικίνδυνη και να με οδηγήσει στην τρέλα· ήταν η εποχή που οι λέξεις άρχισαν να έχουν την ίδια ή και μεγαλύτερη αξία από τα ίδια τα πράγματα.

Το μυθιστόρημα Κύματα του Έντουαρντ φον Κάιζερλινγκ (1855-1918), το οποίο ο συγγραφέας υπαγόρευσε στις αδελφές του, όταν πλέον η σύφιλη είχε προσβάλει τον νωτιαίο μυελό του και τον είχε τυφλώσει, εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1911 και δικαίως θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα του ιμπρεσιονισμού.