«Δεν ήταν για σένα, Μενέλαε, η Ελένη...» μου 'χε πει κάποτε ο Οδυσσέας.
«Για κανέναν δεν ήταν. Τέτοια ομορφιά πόσο να την αντέξεις;»
Ακούγονταν πειστικά τα λόγια του. Ότι με έπνιγε η καλλονή της ή το πένθος της ή η μπερδεμένη, αξεδίψαστη ψυχή της. Έπειθαν. Μα δεν ίσχυαν. Ακούστε τη δική μου αλήθεια.
Την άφησα να φύγει επειδή την αγαπούσα. Και ήξερα, ένιωθα, λαχταρούσα να ξαναρχίσει τη ζωή της αλλιώς. Τι θα πει αγαπάω; Ανάθεμα αν έχετε προφέρει αυτό το ρήμα πέντε φορές σε όλη σας τη ζωή, τις τέσσερις για τη μάνα σας. Το τρέμετε - σας έχουν μάθει να το τρέμετε.

Έβλεπε η Σοφιά τις φωλιές µε τα χελιδόνια και σιγοτραγουδούσε.
Χελιδόνια µου καλά,
πο ’ρθαταν από µακριγιά,
τι καλά µάς φέραταν;
Την υγειά, την πασκαλιά
και τα κόκκινα τ’ αυγά.

"Χελιδονάκια µου, χελιδονάκια µου" λέει κι η Κάλλιω.
"Πούθ’ έρχονται, µωρ’ αδερφούλες µου, τα έρηµα;"
"Απ’ τους Άγιους Τόπους, Κάλλιω" λέει η µάνα µου. "Διαβαίνουν ωκεανό".
"Και πώς, µωρ’ Αλέξω, τόσο µακριά και δεν αποσταίνουν;"
"Βοηθιούνται φτερό µε φτερό".
"Και πώς βρίσκουν τον δρόµο, µωρ’ γι αδερφούλες;"

H Σεμίνα Διγενή στο πρώτο βιβλίο της γράφει για όλα αυτά για τα οποία δε μίλησε ποτέ. Ένα απρόβλεπτο και συναρπαστικό κείμενο. Μια σύνθεση μεταξύ μαρτυρίας, ρεπορτάζ και μυθοπλασίας. Ζωή και καριέρα γεμάτες εξερευνήσεις κι αταξίες.
Επιβάτες του "Κίτρινου υποβρυχίου" δεν είναι μόνο οι θρυλικές προσωπικότητες της ελληνικής και διεθνούς πολιτικής και καλλιτεχνικής ζωής που συνάντησε η συγγραφέας, αλλά και τα μέλη μιας παράξενης -υπαρκτής- ελληνικής οικογένειας, οι πρωταγωνιστές αδιέξοδων ερώτων και οι υπαίτιοι τραυμάτων που δεν έκλεισαν ποτέ.

Πόσο επηρεάζει άραγε η προσωπική ζωή των πρωταγωνιστών της ιστορίας την πολιτική δράση τους αλλά και αντιστρόφως, πόσο επηρεάζει η δημόσια έκθεση τα του οίκου τους; Αυτό διερευνά το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας. Γιατί είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τις αποφάσεις ενός δημόσιου προσώπου χωρίς να γνωρίζουμε τις ανομολόγητες ανάγκες του, τα τραύματά του.

«Δεν φοβάμαι μήπως αρρωστήσω. Τι φοβάμαι λοιπόν; Φοβάμαι όλα τα πράγματα που μπορεί να αλλάξει γύρω μου η επιδημία. Μήπως ο πολιτισμός μας αποδειχτεί χάρτινος πύργος. Φοβάμαι τον αποδεκατισμό και την κατάρρευση, αλλά και το αντίθετο: μήπως αυτό το κύμα φόβου δεν αφήσει κανένα ίχνος, μήπως περάσει χωρίς να αλλάξει τίποτα.» (Από την έκδοση)

Τρεις φίλοι βρίσκονται όλοι µαζί και διασκεδάζουν για τελευταία φορά, προτού το χιόνι σκεπάσει τα πάντα αµετάκλητα.

Ένα αγριογούρουνο εγκλωβίζει πεινασµένους στρατιώτες πάνω στα κλαδιά ενός δέντρου και τέσσερις γυναικείες νεκροκεφαλές δεν θα αποχωριστούν ποτέ τα κοσµήµατά τους.

Το αυτοσχέδιο ποδοσφαιρικό µατσάκι στο νησί αρχίζει αξηµέρωτα υπό τους προβολείς των αυτοκινήτων και η πανύψηλη λεύκα που κόβεται από τη ρίζα της δεν είναι διακοσίων αλλά µόλις τριάντα εννέα ετών.

Κι αν η Παναγία ήταν Ελληνίδα μάνα;

Η Δέσποινα έχασε τον γιο της –τριάντα τριών χρονώ παλικάρι, από μιαν αποκοτιά, μια φτυσιά στα μούτρα της Χούντας– κι έχει γυρίσει την πλάτη στον θρύλο που ξεπήδησε απ’ τον χαμό του: τι να την κάνει τη λατρεία του κόσμου, τους οπαδούς και τους πιστούς, όταν το παιδί της είναι μες στο χώμα;

Μία μικρή ιστορία που έπεσε και ξαναέπεσε από το σύννεφο για να γυρίσει και να ξαναγυρίσει,

να πει και να ξαναπεί για τις μεγάλες περιπέτειες του κύκλου του νερού.

Ο Τζώρτζης ήταν ο πιο ατημέλητος γίγαντας στην πόλη, μέχρι που, μια μέρα, πήρε την απόφαση να γίνει κομψός και καλοντυμένος!
«Καλά κοιτάξτε με όλοι - είμαι ο ομορφότερος γίγαντας στην πόλη!» τραγουδούσε χαρούμενος. Όμως στον δρόμο του συνάντησε κάποιους φίλους που χρειάζονταν όχι μόνο τη βοήθειά του, αλλά και τα ρούχα του...