Εκείνη που δεν ήταν. Αυτός που σιδερώνει μόνο πατιλέτες, ζώντας για το απόγευμα κάθε Σαββάτου. Η Γιόλα που κάθεται διαρκώς στο ίδιο τραπέζι του ίδιου μπιστρό, πίνοντας πάντα καπουτσίνο και παραγγέλνοντας το κρύο πιάτο της ημέρας. Το -σπαρακτικό- Δύο που είναι ένας συν ένας...

«Ήρθε, λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου για να παρουσιάσω το πρώτο μου βιβλίο με μια συλλογή από κείμενα που σχετίζονται με άγνωστες ιστορίες, λεπτομέρειες και λάθη της ελληνικής δισκογραφίας που είδαν για πρώτη φορά το έντυπο ή διαδικτυακό «φως» μέσα από τις έρευνες μου. Άγνωστες δισκογραφικές εκδόσεις, δεύτερες παράλληλες εκτελέσεις, συμμετοχές τραγουδιστών σε δίσκους χωρίς την αναγραφή του ονόματος τους, λάθη στα εξώφυλλα, ηχογραφήσεις που μπήκαν «κομμένες» σε μεγάλους δίσκους και άλλες λεπτομέρειες από τον μαγικό κόσμο της μεγάλης «ερωμένης».

Ο Άλκης Αλκαίος, ο ποιητής που παρίστανε τον στιχουργό -σύμφωνα με τον Θάνο Μικρούτσικο-, υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους στιχουργούς των τελευταίων δεκαετιών στο ελληνικό τραγούδι.

"Θηρίο, όταν μπήκες μες στην πόλη, κανείς δεν σε μυρίστηκε, κανείς..."
"Η πόλη που μένω
ξηλώνεται
κλωστή κλωστή.

Κλείστε τα
τα τρελάδικα

δεν χρειάζονται πια
μας κάνανε έξωση".

"...σκύβω στο παράθυρο, σου δίνω το στήθος μου, αφήνω τσίπουρο στο ποτήρι σου και ερωτήσεις στο πιάτο σου, σε χτυπάω τατουάζ στα μάτια. Με λένε νύχτα, και να το θυμάσαι".

"Η μια σου όψη θάλασσα, η άλλη ερημιά, και αυτά που εγώ ξερίζωσα, για να σε συναντήσω. Δεν φοβάμαι, με λένε Πηγή".

Απόστολος Καλδάρας
Ταξίδι με τον Απόστολο - του Κώστα Καλδάρα
Απόστολος Καλδάρας. Τραγούδια για πάντα - του Κώστα Χρηστίδη
Αυτά τα υπέροχα τραγούδια του κυρίου Απόστολου Καλδάρα - του Ηλία Κατσούλη
Ένα παλιό πικάπ Dual με το ηχείο για καπάκι - του Αλέξη Βάκη
Ο Απόστολος Καλδάρας και οι μεγάλοι λαϊκοί - του Θωμά Κοροβίνη
Βυζαντινός εσπερινός. Ένας ιστορικός δίσκος - της Έμυς Ντούρου
Για τις Μπαλάντες του περιθωρίου - του Ανδρέα Καρακότα
Ο τραγουδιστής Απόστολος Καλδάρας - του Θανάση Γιώγλου

"ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ ΜΕΛΩΔΙΕΣ. Αείζωοι λαϊκοί καημοί", στημόνι διαρκούς καρποφορίας. Αμανέδες ατόφιου πάθους και ιδιότυπης λύτρωσης. Άσματα για πολιτικά και άλλα γεγονότα. Τ' απαράμιλλα δείγματα ότι δεν έχει έκφανση της ελληνικής ψυχής και της κοινωνικής εξέλιξης, που το Ρεμπέτικο να μην την σχολιάζει δωρικά, να μην την σαρκάζει κοφτερά, με απίστευτης ομορφιάς έργα. Δυναμική παρηγοριά των φορέων του. Τ' αδιάψευστα τεκμήρια αυθόρμητου, στις μεγάλες του στιγμές, ριζοσπαστισμού και μαστοριάς, τίποτα να μην πετά πριν ρουφήξει όλη την ικμάδα του.

Οι συνεντεύξεις του Αντώνη Μποσκοΐτη έχουν τη γοητεία του «αυθόρμητου», ενώ μόνον αυθόρμητες δεν είναι. Υπάρχει προετοιμασία σοβαρή, έρευνα, συγκέντρωση στοιχείων - όμως αυτό δεν φαίνεται πουθενά. Ο αναγνώστης έχει την αίσθηση πως δεν διαβάζει συνέντευξη, αλλά παρακολουθεί μια τυχαία συνάντηση, με έναν καφέ στη λιακάδα, έναν περίπατο στους δρόμους της μέρας και της νύχτας μας. Αυτή η αίσθηση εγγύτητας ενισχύεται από τη συνειδητή επιλογή της προφορικότητας στον γραπτό λόγο του Αντώνη.

Σε μία περίοδο που η παιδική ψυχαγωγία δέχεται απανωτά πλήγματα αμφιβόλου ποιότητας και αισθητικής, "Το μικρό μυστικό της ζωής" της στιχουργού - ερμηνεύτριας Γεωργίας Βεληβασάκη και του συνθέτη Κώστα Αθυρίδη είναι αν μη τι άλλο μία έντιμη καλόγουστη πρόταση στους κόλπους της λεγόμενης παιδικής δισκογραφίας.