Η «Μεγάλη Παρασκευή» του Στρατή Πασχάλη είναι ένα συνθετικό ποίημα, με άξονα τον θάνατο του μύθου, την περιπετειώδη εσωτερική διαδρομή του σύγχρονου ανθρώπου και την αναζήτηση διεξόδου μέσα από τη λυτρωτική δοκιμασία που χαρίζει ο έρωτας. Πατώντας πάνω στα χνάρια της δραματικότητας και του στοχαστικού λυρισμού της «Έρημης Χώρας», συνιστά ένα διαχρονικό ποιητικό παλίμψηστο αποσπασμάτων από ποιητικά έργα, ελληνικά και ξένα, με θέμα τον θρύλο του Νεκρού Θεού.
Ένα αφήγημα που αναδύεται μέσα από παιδικές μνήμες του συγγραφέα Ευθύμιου Γκόσιου, που ωστόσο υπερβαίνει τον ατομικό χαρακτήρα τους και διευρύνεται στον χώρο και στον χρόνο.
Το Ψωμί με Ζάχαρη είναι μια βιωμένη ιστορική καταγραφή όπως την έζησε ο συγγραφέας στον γενέθλιο τόπο του, την Καστάνιανη της Ηπείρου αλλά και μία διήγηση των εθίμων, των συνηθειών, των καθημερινών πρακτικών –ολόκληρης της Παράδοσης που ο συγγραφέας εδώ διασώζει με τρόπο γλαφυρό και νοσταλγικό.
Εκείνος έγκλειστος πριν καν υπάρξει. Παραδομένος στο απόλυτο του εφικτού αναγνωρίζει τα άκρα των αισθήσεών του ως μη όρια, ως ανέφικτα περιβάλλοντα τα οποία περιορίζουν την μετουσίωσή του. Τα ερωτήματα που θέτει, συνομιλητής του κενού, αφορούν το σύνολο, και με την έννοια του συνόλου εννοεί τον κόσμο με οτιδήποτε αυτός εμπεριέχει ως ένα. Υπάρχουν στιγμές που απορεί και στιγμές που αμφισβητεί. Ανακαλεί εικόνες πραγματικές, δημιουργεί σχέσεις με ύλες κατακερματισμένες, υπνοβάτης σ’ έναν κόσμο που αναρωτιέται εάν αποτελεί το παρόν του.
Ο καλύτερος sniper στον κόσμο χάνει την αγαπημένη του στη διάρκεια μιας αιματηρής τρομοκρατικής ενέργειας και ορκίζεται εκδίκηση. Δράστης της δολοφονίας της είναι ο πλέον καταζητούμενος τρομοκράτης του πλανήτη, γνωστός ως ο «Λύκος». Ένα αδυσώπητο κυνηγητό ξεκινά στις πιο απρόσιτες γωνιές της γης, για να εντοπίσει τον Λύκο πριν από τις μυστικές υπηρεσίες, που τον αναζητούν μανιασμένα.
Η μοναξιά του εγκλεισμού που βιώνουμε καλύπτεται από προσχήματα «φιλίας» και επικοινωνίας, η οποία επιτυγχάνεται με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο άνθρωπος βιώνει σήμερα μια παρωδία του επικείμενου τέλους σε διάφορα επίπεδα, σαν να προσπαθεί λίγο περισσότερο από παλιά να φτιάξει τον μύθο του, να στήσει μια μνημειώδη υπόμνηση της παρουσίας και του περάσματός του από τον κόσμο αυτόν.
Μια οικονομικά κατεστραμμένη οικογένεια καταλήγει έρμαιο στα χέρια ενός ανάλγητου πιστωτή, εξαιτίας ενός απλήρωτου χρέους. Πώς μπορεί κανείς να επιβιώσει μετά από ένα σκάνδαλο; Πώς μπορεί να συγχωρέσει και να συγχωρεθεί; Πώς μπορεί να υποφέρει για τις αμαρτίες ενός άλλου;
Στην Ελλάδα το Μαύρο γάντι παρουσιάστηκε άπαξ, την παραμονή των Χριστουγέννων του 1989, ως χριστουγεννιάτικο δρώμενο από την Ελληνική Ραδιοφωνία. Ο Βάιος Παγκουρέλης, υπεύθυνος του θεατρικού αρχείου της ΕΡΤ, μου πρότεινε να μεταφράσω το έργο, προκειμένου να μεταδοθεί πανηγυρικά λόγω εορτών, αλλά και για να συσχετιστούν οι συμβολισμοί του κειμένου με τη λήξη της δεκαετίας του 1980. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Γιώργος Ρεμούνδος και πήραν μέρος επίλεκτοι ηθοποιοί.
Ανέκαθεν με απασχολούσε η έννοια της ελευθερίας. Συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα όρια. Γνωρίζω μόνο πως το ασυνείδητο πάντα προπορεύεται. Οι ήρωές μου σε αυτά τα δύο θεατρικά έργα είναι άνθρωποι που ζουν αλλά δεν υπάρχουν, εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνία της οποίας οι ρωγμές όλο και βαθαίνουν, ανοίγοντας αργά αλλά σταθερά τρύπες που σε ρουφούν μέσα τους.
Το έργο του Γιάννη Λασπιά δημιουργεί ένα εύπλαστο και ευφάνταστο σκηνικό δρώμενο με συνεχή εναλλαγή ρόλων και δράσεων, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Έτσι, αναπτύσσεται μέσα στον σκηνικό χώρο μία περφόρμανς που περιστρέφεται γύρω από τις φεμινιστικές πολεμικές των οποίων η αντανάκλαση φθάνει στο τώρα. Η χρήση της πολυφωνικής εκφοράς μέρους του κειμένου από τις πολλαπλές περσόνες των ηθοποιών λειτουργεί ως σχολιασμός αρχαίου χορού, που ο απόηχός του φτάνει στο σήμερα.
Τι πραγματεύεται το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας; Από τη μια, επιχειρεί μια διερεύνηση του διαλόγου της επιτέλεσης ή performance με άλλες πολιτισμικές εκφάνσεις, στις οποίες περιλαμβάνονται η τελετουργία, το θέατρο, ο φιλοσοφικός στοχασμός και η πολιτισμική θεωρία. Από την άλλη, εξερευνάται η δημιουργική, η καλλιτεχνική σύνθεση που εκπορεύεται μέσα από έναν τέτοιο διάλογο και η οποία δύναται να επιτευχθεί στην πράξη.