Τίποτα δεν λείπει από τον θρίαμβο του πολιτισμού.
Ούτε ο πολιτικός τρόμος ούτε η συναισθηματική ένδεια. Ούτε η παγκόσμια στειρότητα.
Η έρημος δεν μπορεί να επεκταθεί κι άλλοι είναι παντού. Μπορεί όμως να βαθύνει ακόμα.
Μπροστά στον πασιφανή όλεθρο, υπάρχουν αυτοί που αγανακτούν κι αυτοί που καταγράφουν, αυτοί που καταγγέλλουν κι αυτοί που οργανώνονται.
Η αόρατη επιτροπή τάσσεται με αυτούς που οργανώνονται. 

Η ιστορία του Λευκού Ρόδου, άγνωστη εν πολλοίς στην Ελλάδα, είναι πλέον ένας θρύλος της ιστορίας της Δύσης: πρόκειται για μια ομάδα φοιτητών του Πανεπιστημίου του Μονάχου, με ετερογενείς κοινωνικές, πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις, οι οποίοι δημιούργησαν, μεσούντος του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, την πλέον εμβληματική αντιναζιστική οργάνωση της Γερμανίας.

Πόσο κοντά έφτασε, τελικά, η Ελλάδα στην άτακτη έξοδό της από το ευρώ; Πώς ένας νεαρός, χαρισματικός, αντι-μνημονιακός πρωθυπουργός γοητεύτηκε από τη "σιδηρά" καγκελάριο της Γερμανίας; Τι ακριβώς προέβλεπε το περιβόητο Plan B για την περίπτωση αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη; Τι πραγματικά ειπώθηκε στις μυστικές συναντήσεις των πιο ισχυρών και τελικά ποιος παίρνει τις πιο σημαντικές αποφάσεις στην Ευρώπη;

Ενασχόληση με την πολιτική, λέει ο Βέμπερ, σημαίνει συμμετοχή σ’ έναν αγώνα ισχύος με σκοπό τον επηρεασμό της διοίκησης ενός κράτους. Το κράτος, όμως, δεν το ορίζουν οι σκοποί που αξιώνει ότι υπηρετεί αλλά μονάχα το μέσο που έχει στην αποκλειστική του διάθεση: η βία. Εκείνος που θα εμπλακεί με την πολιτική θα προβεί αναγκαστικά σε δοσοληψίες με τις διαβολικές δυνάμεις που καραδοκούν σε κάθε μορφή βίας.

Στα βουνά του Κουρδιστάν χρόνια, συντελείται ένα κοινωνικό πείραμα, που όμοιό του σπανίως έχει δει η ανθρωπότητα. Ένας συνελευσιακός, αμεσοδημοκρατικός σοσιαλισμός αναδύθηκε μετά την εγκατάλειψη από το PKK και τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν των "μαρξιστικο-λενινιστικών" στερεοτύπων και το αγκάλιασμα ιδεών που είχαν διατυπωθεί από τον σημαντικό αμερικανό διανοητή Μάρεϊ Μπούκτσιν. Αυτές οι "κοινοτιστικές" ιδέες τέθηκαν σε εφαρμογή στις πόλεις της Δημοκρατικής Ομοσπονδίας της Βόρειας Συρίας.

Ο John Gray επιτίθεται στην εμμονή του νεωτερικού κόσμου σε έναν ουτοπικό τρόπο σκέψης και τις τραγικά ελπιδοφόρες ψευδαισθήσεις της αλαζονικής εποχής μας. Αντλώντας παραδείγματα από ένα ευρύ φάσμα λογοτεχνικών, φιλοσοφικών και άλλων πηγών (από τον Κλάιστ και τον Μπένθαμ, τον Λεοπάρντι και τον Ντικ, τον Ντεμπόρ και τον Μπόρχες μέχρι τους Αζτέκους και την κυβοργική οικονομία), συνθέτει ένα ποιητικό επιχείρημα για την ανθρώπινη ελευθερία.

Στους αυτόνομους του χθες, του σήμερα, του αύριο...
Ξεχασμένες ιστορίες από τους δρόμους των αυτόνομων της δεκαετίας του '90.
Ιστορίες με ξύλο και φόβους, με οργή και απραγματοποίητα όνειρα.
Άβολες ιστορίες.
Ιστορίες που αποφάσισα να διηγηθώ, με το βλέμμα των οργισμένων, με το βλέμμα των αυτόνομων, στους οποίους νιώθω ακόμα ότι ανήκω χωρίς ν' απαρνηθώ τίποτα, χωρίς να μετανοήσω για τίποτα.
Ιστορίες ηττημένων.
Στην αυγή της δεκαετίας του '90 μιλάμε ακόμα για επανάσταση.
Χωρίς να νιώθουμε γελοίοι. 

Στους αυτόνομους του χθες, του σήμερα, του αύριο...
Ξεχασμένες ιστορίες από τους δρόμους των αυτόνομων της δεκαετίας του '90.
Ιστορίες με ξύλο και φόβους, με οργή και απραγματοποίητα όνειρα.
Άβολες ιστορίες.
Ιστορίες που αποφάσισα να διηγηθώ, με το βλέμμα των οργισμένων, με το βλέμμα των αυτόνομων, στους οποίους νιώθω ακόμα ότι ανήκω χωρίς ν' απαρνηθώ τίποτα, χωρίς να μετανοήσω για τίποτα.
Ιστορίες ηττημένων.
Στην αυγή της δεκαετίας του '90 μιλάμε ακόμα για επανάσταση.
Χωρίς να νιώθουμε γελοίοι.