Κατ’ εξοχήν αντικείμενο της πολιτικής θεωρίας είναι η κριτική εξέταση του χαρακτήρα και των σκοπών της πολιτείας. Η πολιτική θεωρία, από την αρχαιότητα, αποπειράται να κατανοήσει τη λειτουργία της πολιτείας και των θεσμών που την απαρτίζουν, προβληματίζεται όμως συγχρόνως και επί του ερωτήματος πώς η πολιτεία ως φορέας της συλλογικής ζωής και οι επί μέρους θεσμοί θα μπορούσαν να βελτιωθούν για να υπηρετούν καλύτερα τους σκοπούς τους. Αυτός ο προβληματισμός δημιουργεί μια ενδιάθετη κριτική δυναμική ως προσδιοριστικό στοιχείο του έργου της πολιτικής θεωρίας.

H Ζωόπολις εγκαινιάζει μια νέα αντίληψη για τα δικαιώματα των ζώων. Δεν αρκεί, όπως κάνουν οι κλασικές ηθικές θεωρίες, να καταγγέλλουμε την κακομεταχείριση των ζώων, όταν, στην πραγματικότητα, τα ζώα αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα και απλά μέσα για την εξυπηρέτηση των σκοπών μας. Η Ζωόπολις μετατοπίζει τη συζήτηση από το πεδίο της ηθικής στο πεδίο της πολιτικής, εστιάζοντας σε συγκεκριμένες υποχρεώσεις απέναντι στα ζώα, που πηγάζουν από τους ποικίλους και διαφοροποιημένους τρόπους με τους οποίους τα ζώα σχετίζονται με τις ανθρώπινες κοινωνίες και τους θεσμούς.

Η Κοινοτική πολυτέλεια δεν επιχειρεί τη χρονολογική παράθεση των συμβάντων της Παρισινής Κομμούνας, αλλά μια ανασύσταση της εξέγερσης ως ενός εργαστηρίου πολιτικών επινοήσεων, όπου οι διαδικασίες χειραφέτησης ήταν ορατές και απτές ως καθημερινές πρακτικές απλών ανθρώπων που δεν στόχευαν σε κάποια δογματική καθαρότητα. Μια ανασύσταση με βάση όσα είπαν και σκέφτηκαν οι κομμουνάροι για ό,τι έκαναν, ποιες λέξεις, ποιους όρους και ποιες εκφράσεις επινόησαν, δανείστηκαν, συζήτησαν ή απέρριψαν.

Η Elisabeth Poretsky αφηγείται τη ζωή μιας γενιάς επαναστατών μέσα από την ιστορία έξι νέων που μεγάλωσαν πριν τον A΄ Παγκόσμιο πόλεμο σε μια μικρή πόλη στα σύνορα της Αυστριακής Γαλικίας και της Αυτοκρατορικής Ρωσίας. Συνδέθηκαν από νεαρή ηλικία με μια δυνατή φιλία που κράτησε όχι μόνο για όλη τους τη ζωή αλλά επηρέασε και τη μοίρα τους. Η ύπαρξή τους ήταν στενά συνδεδεμένη με το ξέσπασμα του «Μεγάλου Πόλεμου» και την Οκτωβριανή επανάσταση. Η Επανάσταση τους έβαλε για μια στιγμή στον στίβο της Ιστορίας και η παρακμή της επιτάχυνε το τέλος τους.

Η υπεραριστερά εκτείνεται από τους αριστερούς και συµβουλιακούς κομμουνιστές των αρχών του 20ού αιώνα μέχρι και την Καταστασιακή Διεθνή, συμπεριλαμβάνοντας τη γερµανοολλανδική αλλά και την ιταλική κομμουνιστική αριστερά, την οµάδα-περιοδικό Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα, τον ελευθεριακό κομμουνισμό του Noir et Rouge και πληθώρα ομάδων και εντύπων που απηχούσαν ή απηχούν ακόμα αυτές τις επιρροές.

Μολονότι υπήρξε μία αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τη λακανική ψυχανάλυση, ιδίως αναφορικά με το φως που ρίχνει στην καπιταλιστική ιδεολογία -όπως μαρτυρείται και από το έργο του Slavoj Zizek- παραμένουν ακόμη εξαιρετικά λίγες οι συστηματικές καταγραφές του ρόλου του Marx στο έργο του Lacan. Το καπιταλιστικό ασυνείδητο, μία μείζονα και εφ' όλης της ύλης μελέτη της σύνδεσης μεταξύ του έργου τους, επανατοποθετεί τον Marx στο ευρύτερο συγκείμενο της διδασκαλίας του Lacan και επιμένει στην ικανότητα της ψυχανάλυσης να επιβεβαιώσει εκ νέου τη διαλεκτική και υλιστική σκέψη.

Το σύντομο αυτό κείμενο επιχειρεί να καταγράψει τα επιτεύγματα και κυρίως τα λάθη στρατηγικού χαρακτήρα της εξωτερικής πολιτικής της Μεταπολίτευσης (1974-2020). Τα λάθη δηλαδή εκείνα που είχαν διαχρονικές επιπτώσεις στην εξωτερική πολιτική, στον προσανατολισμό και τη θέση της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό, περιφερειακό και διεθνές σύστημα. Η καταγραφή που επιχειρεί δεν προχωράει σε ιδιαίτερα λεπτομερή, τεχνική ανάλυση των προβλημάτων αυτών καθ' εαυτών, προκειμένου να είναι κατανοητή από τον μέσο αναγνώστη.

«Οι κομμουνιστές δεν αποτελούν ιδιαίτερο κόμμα απέναντι στα άλλα εργατικά κόμματα. Δεν έχουν συμφέροντα διαφορετικά από τα συμφέροντα του προλεταριάτου ως συνόλου. Δεν διακηρύσσουν ξεχωριστές αρχές, σύμφωνα με τις οποίες θέλουν να διαμορφώσουν το προλεταριακό κίνημα».

«Πολύτιμο για κάθε αγωνιστή. Δίνει στον αναγνώστη το απόσταγμα της αποδεικτικής διαδικασίας στη δίκη, αναδεικνύει τον καθοριστικό ρόλο της παρουσίας της πολιτικής αγωγής και εξηγεί ποιες ήταν οι κρίσιμες πολιτικές επιλογές πού έχτισαν το ενιαίο μέτωπο του αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού κινήματος μέσα και έξω από το δικαστήριο» .
Δημήτρης Ζώτος, Πολιτική Αγωγή στη δίκη της ΧΑ

«Οι κοινωνικές συνθήκες που παράγουν ασθένειες και θνησιμότητα σε μεγάλο βαθμό ξεχνιούνται, για να ανακαλυφθούν εκ νέου από κάθε επόμενη γενιά. Στις μέρες μας, όταν τα νοσογόνα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος και των χώρων εργασίας απειλούν την επιβίωση της ανθρωπότητας και άλλων μορφών ζωής, είναι λογικό τα προβλήματα αυτά να συγκεντρώνουν την προσοχή μας.