Η αμφισβήτηση ή και η άρνηση αποδοχής της βούλησης της πλειοψηφίας, στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας, η οποία τεκμαίρεται σε αυτό το δοκίμιο, μπορεί να φαντάζει προκλητική. Και είναι πράγματι προκλητική διότι έτσι αποδομείται μία από τις βασικές αρχές αυτής της ψευτοδημοκρατίας και αποκαλύπτεται ο κίβδηλος χαρακτήρας της, έτσι όπως αυτός αναδεικνύεται τόσο από τους επικριτές της όσο και από τη σαθρή επιχειρηματολογία των υπερασπιστών της.

Στο συλλογικό αυτό βιβλίο περιέχονται κείμενα ξένων και Ελλήνων συγγραφέων που έχουν ως κοινό τόπο αφετηριακές ιδέες του Καρλ Μαρξ.
Ο αναστοχασμός για το έργο του επαναστάτη διανοητή συνδυάζεται με γόνιμους προβληματισμούς σχετικά με τις νεότερες εξελίξεις του καπιταλισμού και τις επιπτώσεις τους στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Οι αναλύσεις και η κριτική αποτίμηση των αποτυχημένων εγχειρημάτων υπέρβασης του κυρίαρχου συστήματος αναδεικνύουν ταυτόχρονα και τις κυριότερες «σταθερές» για μια νέα ελπιδοφόρα πορεία της κομμουνιστικής περιπέτειας στον 21ο αιώνα. 

Με τις "Διαλέξεις για την ιστορία της πολιτικής σκέψης" οι εκδόσεις Τόπος παρουσιάζουν στο ελληνικό κοινό τον Μάικλ Όουξοτ (1901-1990), καθηγητή πολιτικής επιστήμης στο London School of Economics and Political Science. Ο Όουξοτ είναι πολύ γνωστός στον αγγλόφωνο κόσμο και το έργο του προξενεί μεγάλο ενδιαφέρον. Απόδειξη του ενδιαφέροντος για τη σκέψη του είναι η έκδοση της πεντάτομης σειράς των Επίλεκτων Έργων του στα αγγλικά. Ο δεύτερος τόμος αυτής της σειράς περιλαμβάνει και τις ανά χείρας "Διαλέξεις για την ιστορία της πολιτικής σκέψης", που δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά το 2006.

«Η ελλιπής δημοσιότητα της διεξαγωγής της δίκης κατέστησε αναγκαία τη δημοσιοποίηση των αγορεύσεων των συνηγόρων πολιτικής αγωγής, προκειμένου η επιχειρηματολογία, η τεκμηρίωση και τα στοιχεία τους να γίνουν ευρύτερα γνωστά. Εξάλλου δεν είμαστε δικηγόροι μόνο για τα έδρανα των δικαστηρίων, είμαστε μέρος του αντιφασιστικού κινήματος, που μας ανέθεσε τιμητικά την έκφραση της φωνής του μέσα και έξω από τη δίκη.

Υπάρχει τάχα σ' ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητος -και στις πιο ζοφερές της ακόμη περιόδους-, φρικτότερο πράγμα από τον εγκληματικό Εθνικισμό, που έμπηξε τόσο βαθιά τα νύχια του στο ζωντανό σώμα του κόσμου και ενέτεινε όλη του την προσοχή στο πώς να μην εξασθενίσει ούτε στιγμή η δύναμη των νυ­χιών αυτών; [...] Μήτε ο άχρωμος κι ακαθόριστος κοσμοπολιτισμός, μήτε η περιπαθής αυτολατρεία, που χαρακτηρίζει την εθνικιστική διδασκαλία, φαίνονται να είναι ο σκοπός της ανθρώπινης ιστορίας.

Η συλλογή κειμένων Από τον Απρίλη στον Οκτώβρη περιλαμβάνει κείμενα του Λένιν από τη συγκλονιστική περίοδο που μεσολάβησε από την επανάσταση του Φλεβάρη μέχρι τον κοσμοϊστορικό Οκτώβρη του 1917: Κρίσιμα κείμενα, που αποτέλεσαν ορόσημα για τη διαμόρφωση της γραμμής των Μπολσεβίκων. Κείμενα εισηγήσεων, κομματικών επεξεργασιών και αποφάσεων του Μπολσεβίκικου Κόμματος. Ομιλίες, γράμματα, τηλεγραφήματα και οδηγίες του Λένιν, καθώς και αγωνιώδεις επιστολές-εκκλήσεις του προς την ΚΕ των Μπολσεβίκων για τα μέτρα άμεσης οργάνωσης της εξέγερσης του Οκτώβρη.

Είναι σήμερα η Ευρώπη χριστιανική; Και αν ναι, με ποιον τρόπο; Μπορεί να παραμείνει χριστιανική υιοθετώντας νοσταλγικές, αυταρχικές και ταυτοτικές θέσεις; Στο όνομα ποιου χριστιανισμού μιλούν άραγε εκείνοι που, πολλές φορές με φανατισμό, αντιτάσσουν τις "χριστιανικές αξίες" σε δύο εξίσου απειλητικές και πανίσχυρες, κατά τη γνώμη τους, δυνάμεις: την εκκοσμικευμένη κοινωνία και το κατακτητικό Ισλάμ; Οι Ευρωπαίοι, υποστηρίζει ο συγγραφέας, νιώθουν πράγματι ορφανεμένοι από το χριστιανικό παρελθόν τους.

Κατά κανόνα, τα προβλήματα λύνονται. Αν το προσφυγικό ήταν πρόβλημα, θα είχε λύση. Δεν έχει, όμως. Είναι εντελώς μάταιο να αντιμετωπίζουμε ως πρόβλημα ένα φαινόμενο. Τέτοιο είναι και το προσφυγικό: ένα κοινωνικό φαινόμενο που γεννά προβλήματα - λιγότερα ή περισσότερα, ανάλογα με το πώς το διαχειριζόμαστε.

Πρώτη γαλλική έκδοση σε 100.000 αντίτυπα, τήρηση πλήρους μυστικότητας γύρω από τις λεπτομέρειες και το περιεχόμενο, τέλεια σκηνοθεσία για το λανσάρισμα ενός βιβλίου που συνέδεσε δυο συγγραφείς εντελώς ανόμοιους, τον Μισέλ Ουελμπέκ και τον Μπερνάρ-Ανρί Λεβύ. Με μοναδικό κοινό σημείο τους, κατά δήλωσή τους, την περιφρόνηση και την απέχθεια που προκαλούν με κάθε βιβλίο τους. Ό,τι ακριβώς χρειάζονταν τα ΜΜΕ για να τους ρίξουν στην πυρά, προτού καλά καλά προλάβει το βιβλίο να διαβαστεί... Η συνέχεια, ωστόσο, διέψευσε τις κακές γλώσσες.

Τα πρώτα εργατικά Σωματεία δημιουργήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να αρχίσουν να συγκεντρώνονται σε δευτεροβάθμειες οργανώσεις όπως τα Εργατικά Κέντρα και οι Ομοσπονδίες. Στην Αθήνα του 1910 αρχίζει η οργάνωση του Εργατικού Κέντρου με λίγα σωματεία στην αρχή. Συστηματικά, με τη δική τους δημοκρατία, αλλά και με μεγάλες δυσκολίες. Όλες αυτές οι στιγμές καταγράφονται στα Πρακτικά του Εργατικού Κέντρου της Αθήνας, τα οποία βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια.