Από τότε που υπάρχει φασισμός, υπάρχει και αντιφασισμός - γνωστός επίσης ως "antifa". Γεννημένο από την αντίσταση εναντίον του Μουσολίνι και του Χίτλερ τις δεκαετίες του 1920 και του 1930, το αντιφασιστικό κίνημα αναπτύχθηκε τις επόμενες δεκαετίες και σήμερα αποτελεί την αιχμή του δόρατος απέναντι στην ξενοφοβία, τον ρατσισμό και τον φασισμό.
Ο συγγραφέας, αφορμώμενος από την αντιπαραβολή του αναρχισμού με τον μεταδομισμό, διατείνεται πως το επείγον πολιτικό πρόβλημα της σύγχρονης κοινωνίας είναι η ολοένα αυξανόμενη επίταση και επέκταση της εξουσίας. Εστιάζει στην τάση των ριζοσπαστικών πολιτικών θεωριών και κινημάτων να επιβεβαιώνουν την ισχύ και την εξουσία, με ποικίλες μορφές, την ίδια στιγμή που επιχειρούν να την καταλύσουν.
Μια ανάγνωση -διαχρονική- του "φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ" από έναν αναλυτή που, στον γραπτό Τύπο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση μεταφέρει την άποψη ότι εκείνο που έζησε η Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια είναι κάτι που έφερε μια βαθύτερη διαταραχή στο πολιτικό σύστημα. Που, στην ουσία, μετάλλαξε την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.
ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΚΟΥΣ
Ένα ρεπορτάζ, μια ιστορική περιήγηση σε μία από τις πολυτιμότερες πηγές που αντικατοπτρίζουν το κλίμα της έντονης πολιτικοποίησης-κομματικοποίησης και του ριζοσπαστισμού των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης: τις προκηρύξεις, τις μπροσούρες και τα φυλλάδια, τα οποία κυκλοφορούσαν άφθονα σε γειτονιές, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και πορείες.
Ο αναγνώστης θα μεταφερθεί σε χρόνια επαναστατικού ενθουσιασμού, αλλά και φανατισμού και αντιπαραθέσεων για το ποιος είναι ο σωστός δρόμος για να φτάσεις στον... παράδεισο της κοινωνικής χειραφέτησης.
Παγκόσμια γεγονότα είχαμε πολλά, από τον θάνατο της Νταϊάνας έως το Μουντιάλ, όπως και γεγονότα βίαια και πραγματικά, από πολέμους έως γενοκτονίες, όμως συμβολικό γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας, δηλαδή γεγονός όχι μόνο με παγκόσμια απήχηση αλλά και που να θέτει σε αμφισβήτηση την ίδια την παγκοσμιοποίηση, κανένα. Σε όλη τη διάρκεια αυτής της στασιμότητας κατά τη δεκαετία του 1990 υπήρχε «απεργία γεγονότων» (κατά την έκφραση του αργεντινού συγγραφέα Μασεδόνιο Φερνάντες). Να, λοιπόν, που η απεργία τελείωσε! Τα γεγονότα έπαψαν να απεργούν.
Η κατάρρευση των πύργων είναι το μείζον συμβολικό συμβάν. Φανταστείτε το ενδεχόμενο να μην είχαν καταρρεύσει ή να είχε καταρρεύσει μόνον ο ένας: το αποτέλεσμα δεν θα ήταν καθόλου το ίδιο. Η λαμπρή απόδειξη της ευθραυστότητας της παγκόσμιας δύναμης δεν θα ήταν η ίδια.
Οι πύργοι, οι οποίοι ήταν έμβλημα αυτής της δύναμης, την ενσαρκώνουν ακόμη στο δραματικό τους τέλος, που μοιάζει με αυτοκτονία. Βλέποντάς τους να καταρρέουν, σαν εκ των έσω, είχαμε την εντύπωση πως αυτοκτονούσαν απαντώντας στην αυτοκτονία των αεροπλάνων-καμικάζι.
Η παρούσα μελέτη εστιάζεται σε μία συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και σε ένα συγκεκριμένο θεωρητικό πεδίο, εξετάζοντας επιλεκτικά ορισμένες θεωρίες για την κρίση του κράτους στη μεσοπολεμική Γερμανία. Δεν πρόκειται για άλλη μία ιστορία της λεγόμενης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, αλλά για μια σειρά θεωρητικών ανακατασκευών που αφορούν την κρισιακή δομή του σύγχρονου κράτους.
Ο Πιοτρ Κροπότκιν, ο σοφός «αναρχικός πρίγκιπας», απαντώντας σε μια επιστολή του ακάματου αναρχικού ιστορικού Μαξ Νετλάου, διατυπώνει τις ενστάσεις του σχετικά με το κατά πόσο η «ατομικιστική αναρχία» μπορεί να συμβάλει στον αγώνα της ανθρώπινης απελευθέρωσης. Η πολιτική φιλοσοφία του Κροπότκιν, εστιασμένη αταλάντευτα στην Αλληλοβοήθεια, την Αλληλεγγύη, τον Αναρχοκομμουνισμό και την Κοινωνική Απελευθέρωση, αντιδρά δικαιολογημένα απέναντι σε κάθε προσπάθεια απελευθέρωσης του Εγώ που δεν λαμβάνει υπόψη ότι ελεύθερος άνθρωπος σε μια ανελεύθερη κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει. […]
Η τριχοειδής διάδοση των νέων τεχνολογιών του World Wide Web προσφέρει στους θεσμούς ένα ισχυρό μέσο για τη διεύρυνση της κυριαρχίας τους. Όμως, ταυτοχρόνως, συνεπάγεται μια ανάπτυξη της πληροφόρησης και της επικοινωνίας σύμφωνα με μη ιεραρχικά μοντέλα, ανοίγοντας τον δρόμο σε πρωτόγνωρες μορφές κριτικής και αγώνα. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με τεχνολογίες χωρίς δεδομένο χαρακτήρα και σκοπό, συνεπώς προκύ-πτει η ανάγκη επεξεργασίας μιας νέας θεωρίας τόσο για την εξουσία όσο και για την αντιμαχία της. Την ίδια στιγμή αποκαλύπτεται το ευάλωτο των συστημάτων του κοινωνικού ελέγχου.
