Τα τρία προγράμματα οικονομικής προσαρμογής (Μνημόνια) της περιόδου 2010-2018 προέβλεπαν ότι, εκτός από την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης και την εφαρμογή μέτρων αυστηρής λιτότητας, η Ελλάδα όφειλε να υλοποιήσει μια σειρά διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Ακόμη και μετά την έξοδο από τα Μνημόνια, συνέχισε να είναι σταθερή και επίμονη η σύσταση από τους δανειστές να ολοκληρωθούν και να διατηρηθούν οι μεταρρυθμίσεις.

• Σε ποιο διεθνές περιβάλλον βρίσκεται η Ελλάδα;
• Ποια είναι η Τουρκία σήµερα και τι πραγµατικά επιδιώκει;
• Τι είναι η αιγιαλίτιδα ζώνη, η υφαλοκρηπίδα, η ΑΟΖ, οι "γκρίζες ζώνες";
• Μπορούν οι Η.Π.Α. και η Ε.Ε. να βοηθήσουν τη χώρα µας; Ποια µπορεί να είναι η συµβολή των διεθνών οργανισµών, άλλων δυνάµεων όπως η Ρωσία ή η Κίνα;
• Ποια αµυντική πολιτική χρειάζεται η χώρα;
• Πώς πρέπει να χειριστεί τα ζητήµατα της εξωτερικής πολιτικής; Τι πρέπει τελικά να γίνει;

"...Το ερώτημα που μας θέτει ο Αγκάμπεν είναι το εξής: πώς μπορεί η ανθρώπινη ζωή να αναχθεί μόνο στη βιολογική της διάσταση, μόνο στη σωματική της υγεία, στην επιβίωση; Και είναι ένα ερώτημα που παραμένει πολύτιμο, γιατί μας επιτρέπει να παρατηρήσουμε με γνώση και προσοχή τις πολιτικές ενάντια στην πανδημία, όμως εξίσου μας επιτρέπει να διερωτηθούμε για την υπερτροφία της οικονομικής διάστασης, στραμμένης στην ικανοποίηση των πιο αρπακτικών και βίαιων παρορμήσεων, αλλά και να απωθήσουμε εντελώς τον αναγεννηθέντα ρατσισμό: λογικές όλες ταξινομημένες βάσει της έννοιας της ασφάλειας, που όμως

"...Οι επιζήσαντες της καταστροφής στο πλανητικό εργαστήριο της αποξένωσης, οφείλουν να απελευθερωθούν από όλους τους ειδικούς στη χειραγώγηση των συνειδήσεων, με την υιοθέτηση μιας απολύτως αναγκαίας υγιεινής. Στο όνομα της ξαναβρεθείσας ανθρωπότητας, χωρίς ιδιαίτερο μίσος αλλά με σαφώς σταθερή αποφασιστικότητα, πρέπει να μεταχειριστούμε αυτούς τους "μολυσματικούς συντελεστές" λαμβάνοντας τις προφυλάξεις που απαιτεί ο χειρότερος από τους θανατηφόρους ιούς, η πιο ραδιενεργή σκωρία.

Τα κείµενα που περιλαµβάνονται σε αυτό το βιβλίο γράφτηκαν υπό το βάρος µιας συγκεκριµένης συγκυρίας. Εκείνης που ορίστηκε από µια κοινωνική έκρηξη και µια πολιτική κρίση χωρίς προηγούµενο στη µνηµονιακή Ελλάδα, από το «παράθυρο ευκαιρίας» για µια πολιτική ανατροπή και τελικά από µια βαθιά ήττα του λαϊκού παράγοντα. Γράφτηκαν, επίσης, εντός µιας απόπειρας αναµέτρησης µε το έργο του Αντόνιο Γκράµσι.

Η έκδοση προσφέρει στον αναγνώστη ένα συνοπτικό ενημερωτικό υλικό της πολύκροτης δίκης της Χρυσής Αυγής, με τα βασικά επιχειρήματα της Πολιτικής Αγωγής των κομμουνιστών και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, όπως αναπτύχθηκαν στο δικαστήριο μέσα από εκτενή αποσπάσματα των αγορεύσεων των συνηγόρων της, καθώς κι ένα σύντομο χρονικό και ντοκουμέντα της δίκης.

"Τραγούδια της φωτιάς" είναι ο τίτλος του ιστορικού πολιτικού ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Νίκος Κούνδουρος το 1975 και αποτυπώνει έξοχα το ριζοσπαστικό κλίμα της πρώιμης Μεταπολίτευσης.

Δεν υπάρχει παρά ένα πρωταρχικό φιλοσοφικό ερώτημα, το οποίο είναι διττό: τι είμαστε και τι θα θέλαμε να γίνουμε, αλλά και ένα μετα-ερώτημα: γιατί θα θέλαμε, και πώς μπορούμε εν τέλει, να γίνουμε αυτό. Το διαχρονικό, ανοικτό παίγνιο ανάμεσα στο είναι και στο γίγνεσθαι αποτελεί την ουσία του ερωτήματος της αυθεντικότητας — όπως επίσης το τι εμπεριέχεις και τι σε εμπεριέχει αποτελεί την απαρχή της ιχνηλάτησης του ερωτήματος της αυθεντικότητας. Το μεγάλο πρόταγμα της νεωτερικότητας δεν είναι άλλο από αυτό της ελευθερίας.

Η αργοπορημένη ανακάλυψη ότι η οικολογία της γης δεν θα υποστήριζε μία απεριόριστη επέκταση των παραγωγικών δυνάμεων δίνει τη χαριστική βολή στην πίστη στην πρόοδο. Είναι τώρα σαφές ότι μία πιο ισότιμη διανομή του πλούτου απαιτεί συγχρόνως μία δραστική πτώση του βιοτικού επιπέδου που απολαμβάνουν τα πλούσια έθνη και οι προνομιούχες τάξεις. Τα Δυτικά έθνη δεν μπορούν πια να προβάλλουν ως παράδειγμα για τον υπόλοιπο κόσμο το βιοτικό τους επίπεδο και τη φωτισμένη, κριτική και προοδευτική κουλτούρα που συνδέεται στενά μ' αυτό.

Ιβάν Ίλλιτς (1926-2002). Γεννήθηκε στη Βιέννη. Σπούδασε θεολογία και φιλοσοφία στο Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο της Ρώμης και έκανε διδακτορικό στην ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Ζάλτσμπουργκ. Πήγε στις Η.Π.Α. το 1951, όπου υπηρέτησε ως βοηθός πάστορας σε μία ενορία Ιρλανδών και Πορτορικανών στην πόλη της Νέας Υόρκης. Από το 1956 έως το 1960 διατέλεσε αντι-πρύτανης στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Πουέρτο Ρίκο, όπου οργάνωσε ένα κέντρο εντατικής εκπαίδευσης στην κουλτούρα της Λατινικής Αμερικής για Αμερικανούς ιερείς.