Ο Αδάμ, δικαστής του χωριού, έσπασε τη στάμνα της κυρα-Μάρθας καθώς έφευγε από την κάμαρα της Εύας, πηδώντας από το παράθυρο, επειδή ήρθε ο αρραβωνιαστικός της, ο Ρούπρεχτ, μετά από αυτόν. Τώρα αυτός, ως δικαστής, πρέπει να διερευνήσει την υπόθεση και να καταδικάσει τον ένοχο, και μάλιστα παρουσία του συμβούλου δικαιοσύνης Βάλτερ, ο οποίος έχει έρθει για να επιθεωρήσει τις δικαστικές αρχές. Η πλοκή αυτής της κωμωδίας είναι μια κατοπτρική εικόνα της βιβλικής ιστορίας του προπατορικού αμαρτήματος.

«Οι Δαιµονισµένοι είναι ένα από τα τέσσερα ή πέντε έργα που τοποθετώ υπεράνω όλων των άλλων. Για πολλούς λόγους, µπορώ να πω ότι γαλουχήθηκα µ’ αυτά και διαµορφώθηκα χάρη σ’ αυτά. Εδώ και είκοσι χρόνια περίπου, πάντως, βλέπω αυτά τα πρόσωπα επί σκηνής. Δεν έχουν µόνο το κύρος δραµατικών προσώπων, έχουν και τη συµπεριφορά, τις εκρήξεις, το γρήγορο και απρόσµενο στιλ τους. Ο Ντοστογιέφσκι, άλλωστε, έχει στα µυθιστορήµατά του µια τεχνική θεάτρου: ελίσσεται µε διαλόγους, χρησιµοποιώντας κάποιες ενδείξεις τόπων και κινήσεων.

Ο αληθινός δρόμος περνά από ένα σκοινί

που δεν είναι τεντωμένο ψηλά αλλά ελάχιστα πάνω απ’ το έδαφος.

Μοιάζει μάλλον προορισμένο για να σκοντάφτεις παρά για να περπατάς πάνω του.

Πάλι, πάλι εξορισμένος μακριά, εξορισμένος μακριά.

Η οδοιπορία περνά υποχρεωτικά μέσα από βουνά, ερήμους και απέραντες χώρες.

Μας θάμπωνε η φεγγαρόφωτη νύχτα.

Πουλιά έκρωζαν από δέντρο σε δέντρο,

 τα χωράφια θρόιζαν.

Έρπαμε μες στη σκόνη,

ένα ζεύγος φιδιών.

Ο Δον Ζουάν ένας άνδρας αρκετά προικισμένος ώστε να μπορεί να διακρίνει μεταξύ καλού και κακού, ακολουθεί τα ένστικτά του δίχως καμία έγνοια για το κοινό ή το κανονικό δίκαιο· και επομένως, μολονότι κερδίζει την αμέριστη συμπάθεια των ανυπότακτων ενστίκτων μας, έρχεται σε ηθική σύγκρουση με τους υπάρχοντες θεσμούς και υπερασπίζεται τον εαυτό του με δύναμη και δόλο, τόσο αδίστακτα, όπως ακριβώς ένας αγρότης υπερασπίζεται με τα ίδια μέσα την σοδειά του απέναντι στα παράσιτα.

Η μακάβρια φάρσα "Η μετ' εμποδίων άνοδος του Αρτούρο Ούι", όπου παρουσιάζεται η πιο ολοκληρωμένη εικόνα του Φύρερ του Τρίτου Ράιχ, δεν είναι παρά ένας παραλληλισμός της ιστορίας της ανόδου του ναζισμού στη Γερμανία μέχρι την κατάληψη της εξουσίας στην Αυστρία από τον Χίτλερ. Μ' αυτό το έργο ο Μπέρτολτ Μπρεχτ επιθυμούσε να κατακτήσει την αμερικάνικη θεατρική σκηνή, γι' αυτό και αποπειράται να εξηγήσει την άνοδο του Χίτλερ στον καπιταλιστικό κόσμο μεταφέροντάς την στο γκανγκστερικό περιβάλλον του Σικάγο.

Μέσα από μια πλοκή που κρατάει σε εγρήγορση τον θεατή μέχρι την καταληκτική φράση, ο Ουγκώ οικοδομεί τον χαρακτήρα της Μαρίας Τυδώρ πάνω σε μια αντινομία: η Μαρία είναι βασίλισσα (η αιμοσταγής βασίλισσα) και κρατάει την εξουσία στα χέρια της αλλά είναι συνάμα και μια γυναίκα παραδομένη στη δίνη του πάθους. Αυτή ακριβώς η σύγκρουση του πάθους απ' τη μια, και του χρέους της ως βασίλισσα απ' την άλλη, συνιστά την ουσία του δράματος.

«Κυρίες και κύριοι», όπως θα έλεγε και ο Κουνούπης, που προλογίζει το έργο, «σας παρουσιάζουμε μια ιστορία ενός αγώνα αγάπης μεταξύ του διαβόητου γέρου Ντον Κριστόμπαλ, της νέας και όμορφης Ροζίτα, του νεαρού εραστή της Κοκολίκου και του πρώην φίλου της Κουρίτο».

Ο ηλικιωμένος Εφραίμ Κάμποτ ζει με τους τρεις γιους του σε ένα αγρόκτημα του αμερικανικού νότου. Οι δύο μεγαλύτεροι γιοι, που για χρόνια δούλευαν σαν σκλάβοι τη γη του πατέρα τους, αποφασίζουν να ζητήσουν μια καλύτερη τύχη στην Καλιφόρνια. Ο Ήμπεν, ο τρίτος γιος, απεχθάνεται κι αυτός τον αυταρχικό πατέρα τους και θεωρεί ότι τόσο το σπίτι όσο και η γη του πατέρα τους του ανήκουν. Ο Εφραίμ, που είχε λείψει για ένα μικρό διάστημα, επιστρέφει στο σπίτι με τη νεαρή όμορφη γυναίκα του, την 35χρονη Άμπι.

Το "Οξυγόνο" (2003) εγκαλεί την Ιστορία και ανασκολοπίζει έναν 21ο αιώνα που ασφυκτιά. Το έργο, με αφετηρία τις Δέκα (Αντί)Εντολές, δομημένο σε δέκα χορικά, εγείρει τα μεγάλα ηθικά προβλήματα του σήμερα και σκιαγραφεί μια γενιά που ζητά εξηγήσεις. Το "Οξυγόνο" είναι μια συμπύκνωση ζωής και ένα φάρμακο κατά του εφησυχασμού.