Δυο τύποι περιφέρονται ασταμάτητα με τα άλογά τους φιλοσοφώντας τη ζωή, με αφορμή την αφήγηση των ερώτων τους. Δεν ξέρουμε ποιοι είναι. Δεν ξέρουμε από πού έρχονται. Δεν ξέρουμε πού πάνε. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι ο ένας είναι αφέντης του άλλου. Ο αναγνώστης πολύ γρήγορα αναρωτιέται ποιος είναι πραγματικά ποιος. Κι αυτό επειδή μέσα από καταιγιστικές ερωτικές ιστορίες, τη μία πιο απρόσμενα περιπετειώδη και διασκεδαστική από την άλλη (παρελαύνουν καμιά εξηνταριά πρόσωπα), η πρωτοβουλία των κινήσεων αλλάζει συνεχώς χέρια.

O Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε γεννήθηκε στη Φραγκφούρτη στις 28 Αυγούστου 1749. Το 1765 πηγαίνει για να σπουδάσει νομικά στη Λειψία, αλλά δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον για τη ζωγραφική και συναναστρέφεται καλλιτέχνες. Έπειτα από τρία χρόνια, αιμοπτύσεις τον αναγκάζουν να επιστρέψει στην πατρίδα του. Τα έτη 1770-71 πηγαίνει στο Στρασβούργο, για να ολοκληρώσει τις νομικές του σπουδές. Εκεί αρχίζει να γράφει, κυρίως λυρικά ποιήματα, και πρωτογνωρίζει τον έρωτα, που έμελλε να παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή του. Το 1773 δημοσιεύει το πρώτο του δράμα: Γκαιτς φον Μπερλίχινγκεν.

Στην Ελλάδα το Μαύρο γάντι παρουσιάστηκε άπαξ, την παραμονή των Χριστουγέννων του 1989, ως χριστουγεννιάτικο δρώμενο από την Ελληνική Ραδιοφωνία. Ο Βάιος Παγκουρέλης, υπεύθυνος του θεατρικού αρχείου της ΕΡΤ, μου πρότεινε να μεταφράσω το έργο, προκειμένου να μεταδοθεί πανηγυρικά λόγω εορτών, αλλά και για να συσχετιστούν οι συμβολισμοί του κειμένου με τη λήξη της δεκαετίας του 1980. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Γιώργος Ρεμούνδος και πήραν μέρος επίλεκτοι ηθοποιοί.

Οι κάτοικοι της Δυτικής Ευρώπης βιώνουν όλο και πιο συχνά το συναίσθημα ότι δεν αναγνωρίζουν πλέον τη χώρα τους. Στο Λουξεμβούργο, το φαινόμενο αυτό συνδέεται με μια σειρά οικονομικών εξελίξεων που ανέδειξαν αυτό το μικρό κράτος σε ένα από τα πλουσιότερα στον κόσμο...

Οι συνεργατικές εκδόσεις Ακυβέρνητες Πολιτείες εγκαινιάζουν μια νέα θεατρική σειρά με έργα των Ντάριο Φο και Φράνκα Ράμε. Πρόκειται για νέες μεταφράσεις του Αχιλλέα Καλαμάρα. Η επιμέλεια της σειράς είναι στα χέρια του Παναγιώτη Μιχαλόπουλου ενώ την αισθητική της υπογράφει η Μάρω Κατσίκα. Πρώτο έργο της σειράς, που κυκλοφορεί από σήμερα στα βιβλιοπωλεία, είναι το «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού». Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1970 στην Ιταλία με αφορμή και αιτία την κρατική δολοφονία του αναρχικού εργάτη σιδηροδρόμων Τζουζέπε Πινέλι.

Τρία αδέλφια, γόνοι βαθύπλουτης μεγαλοαστικής οικογένειας ξαναβρίσκονται στην πατρική βίλα ύστερα από καιρό. Οι δύο αδελφές ετοιμάζουν γεύμα προς τιμήν του αδελφού, που μόλις πήρε εξιτήριο από την ψυχιατρική κλινική, όπου διαμένει οικειοθελώς. Περιεχόμενα: e-υλικό: Το εξώφυλλο σε υψηλή ανάλυση Το βιβλίο ανήκει στη σειρά ΛογοτεχνίαΘέατροΝέες εκδόσεις Μοιραστείτε το!

Ο εικοστός αιώνας είναι ο αιώνας του φόβου. Ο φόβος δια περνάει όλο το έργο. Τι μπορεί να νικήσει τον φόβο αν όχι η αγάπη, ο έρωτας; Και μέσα σ΄ένα πολιτικό πλαίσιο, η αλληλεγγύη. Δείχνει πώς μια συλλογικότητα και όχι ένα μόνο άτομο, ενεργεί μπροστά στο κακό. Είναι ένα λυρικό έργο που τραγουδάει τον έρωτα, τη μοναξιά του ανθρώπου απέναντι στο πεπρωμένο του.

Στην ταράτσα ενός καφενείου, στην πλατεία του Σαγιό όπου συχνάζουν τραγουδιστές, ρακοσυλλέκτες, πωλητές κορδονιών, λουλουδιών και άλλων, στην ταράτσα λοιπόν του καφενείου τέσσερα άτομα συνωμοτούν. Ο σκοπός τους: να λάβουν την άδεια να εξερευνήσουν το υπέδαφος του Παρισιού για να βρουν πετρέλαιο. Τα άτομα αυτά δεν έχουν όνομα, ξέρουμε μόνο την ιδιότητά τους. Είναι ο Πρόεδρος, ο Βαρόνος, ο Εξερευνητής, ο Χρηματομεσίτης.

Από νέος, ο Μπρεχτ είχε διαδηλώσει το σεβασμό του στην "ασέβεια" απέναντι στα κείμενα των άλλων (και μάλιστα, τα κλασικά), που τη θεωρούσε μέγιστη ευσέβεια. Γι αυτό, και τα περισσότερα έργα του είναι "διασκευές" όχι μόνον αφηγημάτων κ.λ.π., αλλά και θεατρικών έργων της παλιάς ή της πρόσφατης σκηνικής παράδοσης. Την "πνευματική ιδιοκτησία" τη θεωρούσε καθαρά "αστική αντίληψη", και λίγο πριν πεθάνει, έγραφε :