Η θάλασσα έχει μετατραπεί σ’ έναν τεράστιο κοινό τάφο, υδάτινο θέατρο μιας ατελείωτης τραγωδίας ναυαγίων, κόλαση βίας, παραμορφωτικός καθρέφτης μέσα από τον οποίο πέρασαν τα φαντάσματα όσων είχαν ελπίσει στη σωτηρία της φυγής. Μια φυγή που την πλήρωναν με το ξεπούλημα των περιουσιών τους και κακοποίηση, με την παγερή κραυγή των μανάδων και το βουβό κλάμα των μικρών παιδιών που δεν μπορούν ν’ αποκωδικοποιήσουν τη φρίκη που αντικρίζουν.
1843. Μια νεαρή υπηρέτρια, η Γκρέις Μαρκς, καταδικάζεται για συνέργεια στη φρικιαστική δολοφονία του αφεντικού της και της οικονόμου και ερωμένης του. Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι αθώα, άλλοι ότι είναι όντως φόνισσα ή παράφρων. Η Γκρέις, που εκτίει ισόβια, υποστηρίζει ότι δε θυμάται τίποτε από τους φόνους. Ένας φιλόδοξος γιατρός που ειδικεύεται στις ψυχικές νόσους επιστρατεύεται από μια ομάδα προοδευτικών ανθρώπων οι οποίοι θέλουν να δοθεί χάρη στην Γκρέις. Ακούει την ιστορία της φέρνοντάς την όλο και πιο κοντά στη μέρα που δεν μπορεί να θυμηθεί.
Το Εγχειρίδιο καλής συμπεριφοράς κορασίδων για οικοτροφεία είναι μια άσεμνη και ελευθεριάζουσα παρωδία άλλων εγχειριδίων του 19ου αιώνα. Ο βιογράφος του Πιερ Λουίς (1870-1925) μας πληροφορεί ότι μέχρι επτά ετών οι γονείς του τον έντυναν με κοριτσίστικα ρούχα. Σε ποιον λοιπόν απευθύνεται, με τόση θυμηδία και αναίδεια, αυτό το εγχειρίδιο ;
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, η Αλεξάνδρα Κολοντάι πραγματεύεται την ανάλυση της προσωπικότητας και της στάσης ζωής της Βασιλίσα, που έζησε την περίοδο της προετοιμασίας και νίκης της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, αλλά και τα πρώτα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
"Απορώ", έγραφε ο Ντουμά, "πώς μπόρεσαν μερικοί επιστήμονες και συγγραφείς να υπογράψουν ένα τέτοιο ντοκουμέντο. Για να εμποδίσουν την πρόοδο, μια χούφτα άνθρωποι ονειρεύονται έναν καινούργιο κατακλυσμό και θάλασσες από ανθρώπινο αίμα. Στο έγκλημα όμως αυτό, η ανθρωπότητα απαντάει: Ποτέ! Η αγανακτισμένη συνείδησή της θυμίζει ένα κύμα πρωτοείδωτο ίσως στην Ιστορία. Ένας Σοβιετικός επιστήμονας μου διηγήθηκε ότι σύμφωνα με μια λαϊκή ρωσική παράδοση το ένατο κύμα είναι το πιο μεγάλο..."
"Απορώ", έγραφε ο Ντουμά, "πώς μπόρεσαν μερικοί επιστήμονες και συγγραφείς να υπογράψουν ένα τέτοιο ντοκουμέντο. Για να εμποδίσουν την πρόοδο, μια χούφτα άνθρωποι ονειρεύονται έναν καινούργιο κατακλυσμό και θάλασσες από ανθρώπινο αίμα. Στο έγκλημα όμως αυτό, η ανθρωπότητα απαντάει: Ποτέ! Η αγανακτισμένη συνείδησή της θυμίζει ένα κύμα πρωτοείδωτο ίσως στην Ιστορία. Ένας Σοβιετικός επιστήμονας μου διηγήθηκε ότι σύμφωνα με μια λαϊκή ρωσική παράδοση το ένατο κύμα είναι το πιο μεγάλο..."
Άνθρωπος αυτάρεσκος, που απολαμβάνει τις πολλές και συναρπαστικές του ιδιορρυθμίες, ο Χέρμαν δεν θα έπρεπε, ενδεχομένως, να αντιμετωπιστεί ιδιαιτέρως σοβαρά. Όμως έπειτα από μια τυχαία συνάντηση με τον Φέλιξ, έναν άνδρα που θεωρεί σωσία του, αποκαλύπτει μια τρομακτική "διάσχιση" στη φύση του Χέρμαν. Πεπεισμένος ότι έχει βρει τον σωσία του, ο Χέρμαν εκμεταλλεύεται την ανακάλυψη αυτή για να εξυφάνει μία δυνάμει επικερδή πλεκτάνη που οδηγεί στη μεταμφίεση, στην προδοσία και εντέλει στον φόνο.
Τι µας ελκύει σ’ έναν άνθρωπο που µόλις γνωρίσαµε;
Γιατί αυτό που ήδη έχουµε δε µας είναι αρκετό;
Τι συµβαίνει σ’ έναν έρωτα που µένει κρυµµένος στη σκιά;
Κάποιες ιστορίες χρειάζονται χρόνια για να τελειώσουν, άλλες φλέγονται σε µια σύντοµη χρονική τροχιά και σ’ έναν χώρο που όσο πιο περιορισµένος είναι, τόσο περισσότερη ένταση τους προσθέτει.
