Μια κοσµοπολίτισσα µεγαλοαστή από την Αλεξάνδρεια, ένας ψυχαναγκαστικός Ελληνοκύπριος δηµοσιογράφος, ένας ζωντανός-νεκρός Τουρκοκύπριος συγγραφέας, ένας κηπουρός και µια θεά της µνήµης. Όλοι µαζί και ο καθένας απέναντι στον άλλον. Η ιστορία, η µνήµη και η αλήθεια µέσα από µια αφήγηση τόσο προσωπική που γίνεται τελικά συλλογική και ίσως πανανθρώπινη. Τα τετράδια των ηµερολογίων δίνουν το έναυσµα για να γραφεί το µυθιστόρηµα. Το αυτοκινητικό ατύχηµα είναι η αφορµή να ενορχηστρωθεί η πλοκή.

Το "Έρως και Ψυχή" είναι ένα από τα πιο διασκεδαστικά και τολμηρά αφηγήματα του Αλμπέρτο Σαβίνιο.
Στη Θεσσαλονίκη του 1917, σε ένα "μουσείο σάρκινων ομοιομάτων", μέσα σε ένα ρυπαρό δωμάτιο που θυμίζει κλουβί ζωολογικού κήπου, είναι κουρνιασμένη μια κόρη με κεφάλι πελεκάνου: η Ψυχή.
Το δέρμα της φέρει χαραγμένες τις φράσεις των επισκεπτών, καθώς πάνω σε ένα αρχαίο ερείπιο. Κι όταν αρχίζει να αφηγείται την ιστορία της, ο Νιβάζιο Ντολτσεμάρε (η persona του ίδιου του συγγραφέα) ακούει μια καινούρια εκπληκτική εκδοχή του μύθου του Έρωτος και της Ψυχής.

"Ήρθε βράδυ, ήρθε πρωί. Παραμύθι... Πότε άρχισε το παραμύθι μου, Μήπως την πρώτη μέρα που ο θεός είπε "Γεννηθήτω"; Μήπως τη μέρα που η Εύα έφαγε τον απαγορευμένο καρπό και μαζί με τον Αδάμ εκδιώχθηκε από τον παράδεισο; Ή μήπως τη μέρα που οι Βουνίσιοι έστησαν ενέδρα στους στρατιώτες που ήρθαν από τόπους μακρινούς και τους αποκεφάλισαν σαν να 'ταν πρόβατα;"

Η Νανά δεν ήταν μια συνηθισμένη εταίρα. Ξεπετάχτηκε σαν τη χρυσόμυγα μέσ' απ' την κοπριά· κι από το πεζοδρόμιο έφτασε στο μέγαρο όπου καταβρόχθιζε τις περιουσίες των "κυρίων" και των αριστοκρατών "σαν σοκολατάκια στα χιονάτα της γόνατα".
Ψηλή, παχουλή, με ξανθοκόκκινη χαίτη, κυκλοφορούσε σαν βασίλισσα με δαντέλες και μπριγιάν στην παρισινή κοινωνία της Δεύτερης Αυτοκρατορίας, με μόνη της ηδονή το μάζεμα του πλούτου. Προσφερόταν σ' όποιον και να 'ταν κι όπου να 'ταν.

Αποτελεί το χρονικό ενός άντρα που δεν βρίσκει πια νόημα στη ζωή και αποφασίζει να θέσει σε αυτήν ένα τέλος. Τα πράγματα όμως θα εξελιχθούν διαφορετικά... Ένα μικρό ΜΕΓΑΛΟ αριστούργημα που ο σημερινός άνθρωπος έχει ανάγκη. 

Ένας πατέρας, μια μητέρα και τα έξι παιδιά τους. Δύο κόρες, τέσσερα αγόρια. Μια μεικτή ομάδα βόλεϊ και δύο αναπληρωματικοί, η οικογένειά μου κομπλέ. Εννέα υπολογίζοντας το σκυλί. Έντεκα αν προσθέσουμε τους δύο γάτους".
Το πολυμελές και ιδιόρρυθμο ασκέρι των Μαμπίγιε-Πονς: ο Σαρλ, ειρηνιστής βοηθός συμβολαιογράφου, η Αντελαΐντ, αναρχική και εκκεντρική νοσοκόμα, τα παιδιά, ελεύθερα και μεγάλα, τα τρία υιοθετημένα. Η καθημερινότητα σαν καταιγισμός φαντασίας, κάθε άλλο παρά στρατιωτικός.

Η Γαλικία που περιγράφει ο Γιόζεφ Ροτ σ' ετούτο το μακροσκελές μυθιστορηματικό σπάραγμα είναι η μυθική Γαλικία, στα ιστορικά σύνορα της παλαιάς ανατολικής επαρχίας της Αυστρο-Ουγγαρίας, που δεν έχει πάψει να τον στοιχειώνει από το Hotel Savoy (1924) και μετά. Οι κάτοικοί της παρελαύνουν εμπρός μας, σοφοί και τρελοί, ντόπιοι, πρόσφυγες και περαστικοί, όλη η λαθραία πανίδα των συνόρων, φτωχοί και μικροκτηματίες ευγενείς της επαρ­χίας, ταλαντευόμενοι ανάμεσα στο απλό και γεμάτο δεισιδαιμονίες σύμπαν της παράδοσης από τη μια και στο άνοιγμα προς τον δυτικό μοντερνισμό από την άλλη.

Η εξιστόρηση μιας ζωής που καταξιώνεται μέσα από την ελευθερία και την αναζήτηση, σε μια πληθωρική τοιχογραφία χαρακτήρων και βιωμάτων, όπου η ειλικρινής και τολμηρή αφήγηση, πιο πολύ κι από το να σοκάρει, καταφέρνει να δώσει την αληθινή εικόνα ενός τρόπου ζωής και τέχνης που ξεπερνούσε δραματικά την εποχή των ηρώων. Αισθήματα που γιατρεύουν τα παλιά τραύματα ή που γεννούν άλλα, καινούρια, επιθυμίες και φαντάσματα, ερωτισμός και εκρήξεις σεξουαλισμού σε ένα βιβλίο που αποτέλεσε σταθμό στη νεότερη λογοτεχνία.

Σύμφωνα με τον ορισμό του Σαλβατόρε Μπατάλια, στο Μεγάλο Λεξικό της Ιταλικής Γλώσσας, το στιγμιότυπο πραγματοποιείται με σύντομο χρόνο έκθεσης και χωρίς τη χρήση στηρίγματος. Εδώ ο Κλάουντιο Μάγκρις συνθέτει μιαν ανθολογία τέτοιων στιγμιοτύπων, έχοντας συγκεντρώσει κάποια από τα αφηγήματά του με χρονολογική σειρά, από το 1999 ως το 2016. Σε αυτά απομονώνει μικρές και μεγάλες πτυχές της καθημερινότητας, της πολιτικής, της κοινωνίας, της τέχνης, της δικής μας ιδιωτικής ζωής.

«Όταν το βρήκανε, στεκότανε νυχτιάτικα μες στον δρόμο μ’ έναν άδειο κουβά στο χέρι, σ’ έναν εμπορικό δρόμο, και δεν έλεγε τίποτα». Το κορίτσι που βρέθηκε δεν είναι ούτε όμορφο ούτε άσχημο, κανένας δεν γνωρίζει το όνομά του, κανένας δεν ξέρει από πού είναι, κανένας δεν ξέρει ποιοι είναι οι γονείς του. Κανένας, ούτε καν το ίδιο το παιδί. Οπότε το βάζουν σε ένα ίδρυμα και το στέλνουν στο σχολείο. Μια αύρα αμορφίας περιβάλλει αυτό το πλάσμα και σπέρνει σύγχυση· κάθε απόπειρα επαφής επιστρέφει σαν μπάλα που χτυπάει σε τοίχο.