Δέκα ζευγάρια σε μια ιδιότυπη σκυταλοδρομία σεξουαλικών συναντήσεων. Η αποπλάνηση, η ερωτική συνεύρεση, ο αποχωρισμός εναλλάσσονται σε διαδοχικές σκηνές, όπου δέκα ζευγάρια, εκπρόσωποι όλων των κοινωνικών τάξεων στη Βιέννη του 19ου αιώνα και εγκλωβισμένοι σε έναν φαύλο κύκλο εξαπάτησης και αυταπάτης, δοκιμάζουν τα όρια που θέτουν οι κοινωνικές και οικογενειακές συμβάσεις.
Η συγκλονιστική πορεία προς την αυτογνωσία του βασιλιά Οιδίποδα, γιου του Λαΐου και της Ιοκάστης, που αναζητώντας εναγωνίως την αλήθεια για την καταγωγή του μαθαίνει πως, εν αγνοία του, υπήρξε πατροκτόνος και αιμομίκτης. Το τελειότερο ίσως έργο του Σοφοκλή, με την υποδειγματική δομή και με την εξαιρετική χρήση του μυθολογικού υλικού του θηβαϊκού κύκλου. Η τραγωδία που, με έντονα τα στοιχεία "αστυνομικού" και "ψυχολογικού θρίλερ", αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και στοχασμού για φιλοσόφους, καλλιτέχνες του θεάτρου και ψυχαναλυτές τους τελευταίους αιώνες.
Ο Γιώργος Σιδέρης, ιδρυτής της Κυκλικής Τέχνης (Circulart) και Κυκλικού Θεάτρου ειδικότερα, με εμπνευσμένους συνεργάτες του, από τη θεατρική-καλλιτεχνική ομάδα Κύκλος (Circle), προτείνει ένα νέο, ξεκάθαρο, "κυκλικό" τρόπο κατεύθυνσης του μυαλού και της δημιουργίας στην Τέχνη και τη ζωή. Με πρότυπα τους μεγάλους της Τέχνης και της Νόησης (Γκοντάρ, Αϊνστάιν, Άλλεν, Μπέργκμαν, Καράξ, Τζόουνζ κ.λπ.) και κορυφαίο εφόδιο την Φαντασία, ανακαλύπτει την Αχρονία και Ουσία της ζωής μακριά από τα πρότυπα του σύγχρονου μαζάνθρωπου, επινοώντας και δημιουργώντας τάσεις, αντί να τις ακολουθεί.
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Μία από τις αιτίες που μας οδήγησαν στη δημιουργία του περιοδικού Το Έρμα ήταν, μεταξύ άλλων, το γεγονός ότι μετά από επίμονους διαλόγους γύρω από λογοτεχνικά έργα, πάντα ελλόχευε μια έκπληξη. Κάθε φορά η ένταση του διαλόγου επιβεβαίωνε μια σκανδαλώδη επέκταση της γραφής σε διαφορετικά κοινωνικά, πολιτικά και ιστορικά συμφραζόμενα από εκείνα που υποκίνησαν τη γραφή. Κάποια βιβλία επιδρούν σε ζωές και αντιλήψεις, μεταλλάσσουν όρια και δυνατότητες. Ο Πύργος του Φραντς Κάφκα εμπίπτει ακριβώς σε αυτή την κατηγορία.
Ο τραγικός ήρωας είναι εξιλαστήριο θύμα. Ένα εξιλαστήριο θύμα είναι σημείο, σύμβολο και μορφή μεσολάβησης. Η τραγική αντίθεση βρίσκεται ανάμεσα στην οδύνη που δεν δικαιώνει τίποτε και στον μύθο που δικαιώνει τα πάντα. Σ' αυτά τα μυθικά θεοφάνεια επιτελείται μια μεταμόρφωση του σκληρού θεού σε θεό δίκαιο, και του χρόνου, που καταβροχθίζει τα πάντα, σε ιστορία που εκπληρώνει τους σκοπούς της. Στην τραγική ανθρωπολογία μόνο το όνομα του εξιλαστήριου θύματος αλλάζει. Ο μύθος της μεσολάβησης παραμένει ο ίδιος.
Ποτέ δεν ξέρουμε αν χάνουμε ή κερδίζουμε το χρόνο μας προτού τον ζήσουμε. Στη διάρκεια αυτής της διαδρομής, η οποία διαρκεί σχεδόν μια ζωή, οι δύο ήρωες θα συνδέσουν τις ζωές τους, ο ένας με τον άλλον, μόνοι, αυτοί οι δύο. Από τη στιγμή που ξανασυναντιούνται οι δυο τους δε μπορούν παρά να είναι συνεχώς μαζί, αφενός επειδή δεν αντέχει ο ένας χωρίς τον άλλον και αφετέρου, επειδή έτσι ξεγελούν τη μοναξιά της ανθρώπινης και πεπερασμένης ύπαρξής τους. (
"Επτά γυναίκες. Επτά αφηγήσεις. Επτά εξομολογήσεις ζωής. Κοινός τους άξονας το πέρασμα από τη μια πατρίδα στην άλλη. Πέρασμα που έγινε με αρκετές στερήσεις, πολλή μοναξιά, αλλά αστείρευτη αγάπη και όρεξη για ζωή. Η πατρίδα σαν μια ανάμνηση ενός τόπου στον οποίο δεν μπορείς να επιστρέψεις και το πέρασμα στη συνειδητοποίηση πως πατρίδα είναι όπου και να' σαι, πατρίδα είναι εκεί που ζεις, εκεί που όλα μοιάζουν αυτονόητα".
... "Σε περιμένουμε εδώ, με τα νεύρα τεντωμένα, κι εσύ το μόνο που βρίσκεις να μας πει είναι: "Άργησα λίγο". Ήρθαμε εδώ γεμάτοι ενθουσιασμό, έτοιμοι ν' αρχίσουμε, και τώρα, εξαιτίας σου, κανένας πια δεν έχει όρεξη για δουλειά. Δεν είναι εύκολο να ξυπνάς τη λαχτάρα για δημιουργία, είν' όμως πολύ εύκολο να τη σκοτώσεις. Μπορεί η δική σου δουλειά να εξαρτάται μόνο από σένα, αλλά δεν έχεις το δικαίωμα να καθυστερείς τη δουλειά των συναδέλφων σου. Ο ηθοποιός, όπως ακριβώς ο στρατιώτης, χρειάζεται σιδερένια πειθαρχία"...
